In juni is mijn nieuwe pleeghond Antonio gearriveerd.
Meegenomen door zeer welwillende vrijwilligers en nu voor het eerst van zijn leven als huishond in Nederland.
Antonio ontpopt zich als de ideale huisgenoot: een vriendelijke bescheiden hond die zich makkelijk voegt in het leven met bijzondere nieuwigheden. De poezen waren al snel geaccepteerd. Zo ook de andere honden in het gezin. En nu moet ie dagelijks mee 'op wandeling' iets wat hem nog de minste moeite kost.... hij loopt goed aan de lijn, af en toe nog whiskeykoers en kan op het strand als er niet teveel mensen zijn , loslopen.
Nu het hoogseizoen der toeristen is wordt Antonio wel met veel 'engs' geconfronteerd. Vliegers, gillende rennende kinderen, groepen langsrazende wielrenners, kitesurfers en fanatieke strandvoetballende puberalen. Dus op die momenten is Antonio ietwat overdonderd en zoekt steun bij ons. Daarom hebben wij besloten voorlopig de excessen van groepen vakantie houdende mensen te vermijden en lopen wij 's ochtends als de roes nog uitgeslapen wordt.
Zijn huid geeft hem veel jeuk , de dierenarts dacht dat dit wel beter zou worden in zijn nieuwe omgeving zonder stress. Met anti jeuk shampoo, herstellende zalfjes en pillen proberen we er iets aan te doen.
Om zichzelf niet teveel schade toe te kunnen brengen draagt hij oude t-shirts en een 'lampekap'.
Ondanks die beperkingen, waar hij alleen maar rustiger van wordt, oogt hij al een stuk gelukkiger dan bij aankomst.
In huis moest onze witte prins erg wennen aan de vrachtwagens die hier vlakbij het raam langskomen. Het fenomeen huiskamer was geheel onbekend en het heeft dan ook een week geduurd voordat hij daar in durfde te liggen.
Zo heeft hij al vele aanpassingen onzichtbaar en schijnbaar moeiteloos gemaakt en ontpopt hij zich als charmeur eersteklas. Ook tegen onbekende honden buiten is hij voorkomend en tolerant. Met zijn buddy Bulut kan hij het uitermate goed vinden! Acht poten op een buik, terwijl ik het liefst voor Vellah mijn oudere podencokruising een reu in de opvang heb.
Onze Toon houdt ook van lekker eten. Zo erg zelfs dat het opruimen van het aanrecht in de keuken weer wat actueler is geworden ;-)). Zijn rauwe vlees wordt door de tuin verspreid, dit helpt tegen het schrokken en daardoor is hij gaan beseffen dat hij een neus heeft. Nu is buiten wandelen een bijzonder geurenpalet gaan worden.
Ook qua muziek is hij speciaal. Een prachtige sonore basso klinkt bij het aanslaan van vermoed gevaar.... de ramen trillen mee en het houten meubilair dient als klankkast. Menig zangkoor is jaloers op zo'n stem. En hoewel nietsvermoedende voorbijgangers hun pas dan ongewild versnellen, de genode gasten die het huis betreden worden verwelkomd door deze witte teddy.
Antonio is en blijft een rasechte Italiaan: veel kabaal naar buiten maar ooooooooh zo'n klein hartje van binnen!
Zijn favoriet onder de mensen? Di Mama.
wordt vervolgd.....
