 |
| (foto's met dank aan Veronica Garrelds) |
Nanny Bruno , want dat is zijn taak, had vrij vanmiddag.
Af en toe heeft het zijn voorkeur in de tuin te liggen en daar was hij
ook toen ik naar de wei ging om te helpen met de Fries van de
landeigenaar die een hoefzweer heeft en dagelijks in een sodabadje
moet.
Al gniffelend was ik vertrokken want Bruno is zo leuk. Hij gaat mij nu
regelen, iets wat in de berghondennatuur gebakken zit. Heerlijk vind
ik dat bij Bruno, want hij heeft een jaar lang zieltogend in de
bijkeuken gelegen op zijn kleedje , zonder de geringste neigingen van
zo'n lobbes te tonen.
Nu hij dus genoeg heeft geobserveerd en ons allen tot in den treuren
kent, komt hij 'uit de kast'. Op het strand krijg ik een neus tegen
mijn hand of af en toe tegen mijn dij. Bruno komt bij me en 'regelt'
mij. Heerlijk om schaap in zijn kudde te mogen zijn, maar toch ook ff
oppassen dat ik ook weer herder word. Want dat mot bij beesten zoals
hij.
Echt heel heel dwars is ie als ik alleen de keukendeur uit wil. 't
Lukt me niet, hij regelt mij en ik laat het erbij want moet weg naar
paard op de wei. Dus Bruno blijft achter in de tuin.
Weer thuis kom ik in een totale r a v a g e binnen. Het biobakje met
schillen, koffieprut , groentegroen en aanverwanten ligt over de
keukenvloer verspreid. Een opengetrokken macaronizakje ernaast. De
pannen van het fornuis getrokken, plastic hondenvleesbakjes
stukgebeten dwars door het huis.
Even kan ik de mij vol verwachting aankijkende Witte niet verdragen.
Wat is ie stout!
Af en toe heeft het zijn voorkeur in de tuin te liggen en daar was hij
ook toen ik naar de wei ging om te helpen met de Fries van de
landeigenaar die een hoefzweer heeft en dagelijks in een sodabadje
moet.
Al gniffelend was ik vertrokken want Bruno is zo leuk. Hij gaat mij nu
regelen, iets wat in de berghondennatuur gebakken zit. Heerlijk vind
ik dat bij Bruno, want hij heeft een jaar lang zieltogend in de
bijkeuken gelegen op zijn kleedje , zonder de geringste neigingen van
zo'n lobbes te tonen.
Nu hij dus genoeg heeft geobserveerd en ons allen tot in den treuren
kent, komt hij 'uit de kast'. Op het strand krijg ik een neus tegen
mijn hand of af en toe tegen mijn dij. Bruno komt bij me en 'regelt'
mij. Heerlijk om schaap in zijn kudde te mogen zijn, maar toch ook ff
oppassen dat ik ook weer herder word. Want dat mot bij beesten zoals
hij.
Echt heel heel dwars is ie als ik alleen de keukendeur uit wil. 't
Lukt me niet, hij regelt mij en ik laat het erbij want moet weg naar
paard op de wei. Dus Bruno blijft achter in de tuin.
Weer thuis kom ik in een totale r a v a g e binnen. Het biobakje met
schillen, koffieprut , groentegroen en aanverwanten ligt over de
keukenvloer verspreid. Een opengetrokken macaronizakje ernaast. De
pannen van het fornuis getrokken, plastic hondenvleesbakjes
stukgebeten dwars door het huis.
Even kan ik de mij vol verwachting aankijkende Witte niet verdragen.
Wat is ie stout!
Zolang Bruno hier huist heeft hij niet de keuken ingemogen. Nu de kat
van huis is.....
Voordat ik mijn jas uit heb lig ik al op mijn knieën te vegen. Ik
krijg wat dikke neuzen in het gezicht die ik vol overtuiging wegblaas.
Niets wil ik te maken hebben met die witte. Hij zou toch zo'n
zelfverzekerde autonome zijn?! Nanny Bruno was even in de tuin en zie
wat er gebeurt.
Wat moet ik nu, Bruno gaat misschien weer weg, is pleeghond, maar hij
is mijn steun en toeverlaat inmiddels.
Die witte staat nu in de tuin stampij te maken naar de buren, en hun
nooit uitgelaten hondjes. Maar hij kan mijn rug op. Hij rekent erop
dat lawaai naar binnen halen betekent, maar ik vind het te koud,
niemand is buiten, laat maar lekker blaffen hij zoekt het maar uit.
Dat wordt toch moeilijk om mijn Bruno te laten gaan naar zijn
definitieve thuis mocht hij die ooit vinden.
Blijkbaar heb ik de afgelopen maanden lopen slapen. Ik word geregeld
door twee honden. Bruno en Bulut. Ach dat komt af en toe boven, het
wordt dus tijd om weer in te grijpen want voor je het weet moet ik
mijn huis dan weer restylen, als altijd zodra die witte de boel heeft
gesloopt.
Nanny Bruno ligt aan mijn voeten. Wat een heerlijk ding.
Die witte mag nog een paar uurtjes buiten stampij blijven maken. Ff
weer puntjes op de ie bij hem. Misschien moet ie maar in de keuken
gaan wonen in een hoekje bij Bruno.
Ach de winter was ook berelang, zolang het vriest slaap ik in de
huiskamer op de grond op een matrasje. De honden op de bank.
Zodra het stopt met vriezen verhuis ik weer naar boven, mijn hoge
troon. De puntjes op de ie weer even , ongemerkt heb ik teveel
toegegeven.
