De wandeling van vanochtend is wat uitgelopen....
Omdat het nu overdag niet meer vriest besloten we de zeedijk af te fietsen omdat daar ook veel reukimpulsen zijn. En een hond die zijn neus gebruikt is een ontspannen hond zoals u allen weet.
Mijn rauw vlees gevoerde viervoeters hadden er zichtbaar zin in , liepen te dollen en te grollen rondom de fiets. Na een half uurtje deze terzijde gezet om het rustiger tempo een uurtje aan te houden. Het was bewolkt, maar voor het eerst sinds lang niet meer b e r ekoud.
Met aan de ene kant een blik op de zeehorizon en aan de andere kant de verdiepte polder met het diepgevroren vogelreservaat, stapten we vol goede zin een aardig aantal passen lekker door. En ach , het strand van de volgende plaats kwam al in zicht en de dijk liep alweer op zijn end. Wat gaat het toch vlot en wat lopen we lekker. Nu we dan aan de voet staan van een prachtig natuurgebied waar we normaliter enkel in het weekend komen is het zonde om om te draaien, de honden hebben al flink gegeten, we stappen lekker door! Zo maken de vergezichten plaats voor de knusheid van het beschutte bos. Smalle paden, klimmen en dalen, kronkelend en meanderend door het afwisselende landschap. Eenmaal hier is het niet zo ver van mijn paard, dus dan maar gelijk zorgen voor de slobber van tussen de middag voor de Ankie - van - Grunsven -soortknol. Het water van hem in de badkuip is nog niet ontdooid , dus een zemelenslobber doet veel goed. Stalletje uitgemest, honden kunnen even rusten. Vast alle stallen voorzien van voer, het is mijn beurt vandaag om de boel te verzorgen.
Na een uurtje 'bij stal' vangen we de terugtocht aan. Normaliter heb ik mijn 'openbaarvervoerchipkaart' in mijn zak om het voor de honden makkelijk te maken en pakken we de bus terug. Daar ik van broek ben gewisseld en deze kaart niet is meeverhuisd, moeten we gaan zoals we gekomen zijn. Te voet!
Mijn e l f jarige Podencomix loopt lichtvoetig voor mij uit. Wat een gratie heeft deze prachthond. De jongens ravotten heen en weer, typisch weer voor reuen. Meisjes zijn toch wat verstandiger. Ik zeg: Bulut spaar je krachten, je hebt nog een paar uur te gaan hoor! Maar hij snapt het natuurlijk niet. Tabor blijft uitdagen, hij is jong en ook oliedom. De bomen en bossages , de dijk, een stuk over zand aan zee want het is eb, de uren spoelen weg. Uiteindelijk komt het dorp in zicht waar we moeten zijn en ik waag het zelfs nog om het laatste stuk te fietsen. Ze volgen nog, zelfs Bulut!
Na een tocht van vijfenhalf uur arriveren we weer in 'huize nooitgedacht', water drinken een stuk vlees uit de hand en ieder zoekt zijn plek. Daarna volgt een diepe bijna doodse stilte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten