Een opvanghond rond Kerst
"Kun jij een pup opvangen?" vroeg men me. Ze had adoptiefouders maar die willen haar niet meer, zei iemand van de organisatie. Zondag met vliegtuig gearriveerd in Nederland, donderdag weggebonjourd door haar adoptanten en bij mij gebracht. Met een flesje pijnstilling, ze heeft een gebrekje aan haar knie, zo is gebleken.
Slechts 40 cm en toch al teveel en niets waard waar ze vandaan komt, ongewenst in het land waar ze nu zit. Normaliter vang ik geen puppen op, smelt niet voor de smoeltjes en het dons, maar ze is leuk. Angstig, onderdanig en oooooooooh zo voorzichtig. Ze weet met haar zes maanden al dat de wereld niet op haar zit te wachten.
Vandaag een eerste zondagochtendwandeling in een witte wereld met dubbele lijn , halsband en tuigje, in het geval van ontsnappingscapriolen, ze heeft zo'n lenig slangenlijfje. Stress en paniek afgewisseld door korte belangstelling voor een nieuw geurenkabinet. Honden en mensenbenen als enig houvast.
Thuis voor haar een extra tussendoortje in haar veilige bench. En dan die diepe dromelarij. 's Avonds als de hersentjes het bosavontuur verwerkt hebben probeer ik meer contact. De laatste stap licht onder dwang zet ik haar naast me op de bank met heerlijk eten. Met twijfel wint de honger het van de ingekapselde overlevingsmechanismen en ze blijft bij mij. Ook nu ze weer haar slaapje doet, ligt ze met hoofd naar mij toe, dicht bij mij. Het liedje Blijf bij mij klinkt zacht in mijn oren als ik naar haar kijk.
Er was geen plaats voor het beestje waar en wanneer had ik dat eerder gehoord? Geen plaats voor kleine Golliwog in een winter waar 'warmte en gezelligheid' bij de locale huishoudzaak moet worden aangeschaft. Prettige Kerstdagen allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten