Bruno's eerste busreis...

Ging van Petten naar Schoorl centrum via de A9 omdat de Heereweg  niet toegankelijk is voor verkeer..
Bruno blijft ons iedere dag in positieve zin verbazen. Ook vandaag.

Gisteren werd Bruno volledig werd goedgekeurd door de dierenarts. Met extra aandacht en onderzoek naar zijn motorisch functioneren en zijn gewrichten. Hij bleek 100% in orde.

Dus planden we een stevige tocht vanaf Schoorl centrum - daar de duinen in van Staatsbosbeheer- terugwandelend naar Petten, al met al ongeveer 10 km.
Bruno stapte voor het eerst de bus in sinds hij bij mij is, nu 6 maanden., alsof het dagelijkse praktijk is. Klapdeur open met een sis en naklapperend bij volledige opening, Bruno loopt gewoon naar binnen. Wij zaten op het middenstuk waar de meeste ruimte is en het meeste motorgeronk. Terwijl mijn Podenca hijgt en trilt van de stress, Bulut zo dicht mogelijk bij de deur wil zitten om eruit te kunnen, blijft Bruno geheel rustig en beheerst op zijn derrière zitten. Mij aankijkend: wat gaan we nu weer doen baas?
De rit duurt niet zo lang, we hebben een perfecte chauffeur die 'heilig' bochten draait en vraagt waar we er uit willen......? Oh meneer, we willen het natuurgebied in dus bij de volgende kruising of de bushalte die daarop volgt? Meneer is een serviceverlenende chauffeur en we hebben enorm geluk, want we worden bijna voor de deur van de boswachterij afgezet.

Daar begint onze mooie tocht met veel geuren, het heeft veel geregend vannacht en het najaarsbos is op zijn best.In gelijkmatige cadans, de wijze waarop Bruno loopt, worden de kanten van het pad op geuren onderzocht. Heerlijk om te zien dat hij veel zijn neus gebruikt, daar zijn wij altijd blij mee.
Het is droog, het is beschut en er komt zelfs een matig zonnetje te voorschijn. Ik moet verschillende kledingstukken om mijn middel binden om mijn opvliegers de baas te blijven. En de voorspelde 12 graden geloof ik niet.Het is veel warmer.
Zonder al te veel woorden stiefelen we het bergachtige bos door om de door brand getroffen delen te doorkruisen. Behalve paddenstoelen groeit er nog altijd bijzonder weinig. Een trieste aanblik van wat een enkeling kan aanrichten in ruil voor wat aandacht.
Aan de rand  van het reservaat veranderd het landschap meer als duingebied. In een pannetje besluit ik een half uur te stoppen om Bruno even rust te gunnen. Bruno en Bulut liggen als broers die het goed met elkaar kunnen vinden dicht naast elkaar. Vellah mijn Podenco ligt een pannetje verderop en steekt af en toe haar zwarte oren boven het helm uit.

Het laatste stuk voert ons over de 5 km lange Hondsbossche zeewering, een lang recht stuk met de zee links en de polder rechts.Verdwalen is onmogelijk.
Met de wind in de rug nadert vanuit zee, een nieuwe depressie. Zo ver het oog reikt is het grijs en grauw en het zicht wordt beperkt. Auto's voeren hun lichten, toeristen proberen zo snel mogelijk bij hun appartement te geraken. Ik ben blij dat het nu wat kouder is zowel door de wind als de regen, zodat ik alles weer aan kan trekken. Al snel merk ik dat we doorweekt zullen raken vanaf halverwege bovenbeen tot in de schoen. Niets aan te doen , gewoon doorlopen.

Bruno en zijn vriend Bulut lopen de gehele weg achter me. Deze 'zware jongens' verzetten de kilometers zonder al te veel problemen. Twaalf jaar oude Vellah, danst haar weg voor mij uit. Onderweg op zoek naar muisjes. Als we bijna bij het dorp zijn heeft de rottende vis op de wallenkant op beide Turken een enorme aantrekking. Ik lijn ze aan want de vis ligt er al de hele week en kan niet meer gezond zijn.
Vier uur na vertrek arriveren we weer thuis. Het laatste stuk zijn we lekker drooggewaaid. De honden zijn moe maar niet uitgeput. Eenmaal de voordeur door zoeken zij hun plek en vallen subiet in slaap.
Bruno's eerste busreis was een succes.